Dag 1: De grote dag is aangebroken!

We hadden de wekker om half 5 gezet maar ik werd al om kwart over 4 wakker. Die nacht hadden we maar 4 uurtjes geslapen omdat we laat waren met koffers inpakken.

Ik ging me douchen en alvast alles in huis controleren of alles uitstond. Jeroen was ondertussen ook wakker geworden. Om half 6 gingen we mijn zusje en haar vriend ophalen want die moesten ons naar Schiphol brengen en ophalen en in ruil daarvoor mag mijn zusje 2 weken in de Golf rondrijden. Rond 7 uur waren we bij Schiphol en hadden we afscheid genomen van mijn zusje en haar vriend. We moesten daar wachten tot 09.10 om in te checken maar die tijd ging snel om want we gingen daar winkeltjes bekijken. Jeroen heeft daar een nieuwe trainingsbroek gekocht en dat was wel leuk want hij is al een half jaar aan het zoeken naar de ideale broek. Rond 9 uur liepen we naar de gate waar we moesten inchecken en instappen en daar zagen we ons vliegtuig al klaarstaan.



Toen we eindelijk in het vliegtuig zaten begon het bij mij wel een beetje de zenuwen toe te slaan en begon ik Jeroen wat te klieren en ik zat steeds te lachen. Dat vond Jeroen helemaal niet leuk maar hij snapte het wel gelukkig hahaha. Dit zou de eerste keer worden dat ik ging vliegen! Toen we de lucht in gingen vond ik dat echt kicken maar toen we boven de wolken kwamen toen werd ik heel licht in m`n hoofd en leek het net of ik ging flauwvallen. Dat was toch niet zo`n geslaagde ervaring. Volgens mij kwam dat door de verandering van de luchtdruk. Na een tijdje was dat gelukkig weg. In het vliegtuig zitten was erg lang maar ik heb me op zich niet verveeld daar.



Toen we om 12.15 (19.15 Nederlandse tijd) landen dacht ik dat het nu echt zou beginnen. Ik had allemaal wild west verhalen gehoord dat als je in Amerka door de douane gaat, je schoenen uit moest doen en dat je echt moet opletten enz. Ze moesten mijn vingerafdrukken hebben en een foto. Verder konden we overal goed doorlopen dus we stonden zo buiten bij het vliegveld. Toen moesten we het pendelbusje gaan zoeken van Hertz, het autoverhuurbedrijf. We moesten bij een soort bushalte wachten. Na een half uur kwam het busje eindelijk. Toen we bij Hertz aankwamen hebben we de auto opgehaald. Ze hadden de auto niet meer die we wilde met navigatiesysteem. Toen we een andere auto gingen uitzoeken kwam er een man binnen die zei dat er toch nog 1 was. Wij blij want het is echt een slee. Ik heb er helaas nog geen foto van maar dat komt nog wel. Jeroen vroeg uitleg over het schakelen want in Amerika rijd bijna iedereen in een automaat. Ik had thuis gezegt dat ik zoveel mogelijk op kaart wou rijden en niet met een routeplanner maar nu waren we blij met die routeplanner. Jeroen moest in een nieuwe auto leren rijden zonder te schakelen en we moesten effe opletten hoe de verkeersregels zijn in Amerika want dat is iets anders dan bij ons. Maar alles ging gelukkig goed. Na ongeveer een half uurtje gereden te hebben zagen we in de verte de wolkenkrabbers tevoorschijn komen en dat is echt een mooi gezicht.



Na 2 keer verkeerd gereden te zijn kwamen we aan bij ons hotel. Ik was ondertussen helemaal gaar geworden van het reizen. Het was rond 3 uur (22.00 Ned.Tijd) toen we incheckten in het hotel. We kregen kamernummer 2157 en ik zei tegen Jeroen jammer dat we op de tweede verdieping zitten. Jeroen ging vragen aan iemand waar we moesten zijn op de tweede verdieping. Diegene moest hard lachen en hij vertelde dat we op de 21 ste verdieping moesten zijn! Toen we daar aankwamen keken we onze ogen uit zo`n gave kamer. We hebben echt veel ruimte! Als ik in bed lig dan heb ik ook nog een uitzicht op het park en Lake Mitchigan.



Toen we geinstalleerd waren was ik zo moe dat ik wou slapen maar we zouden nog naar een optreden van The Doors gaan. Om 18.00 (01.00Ned tijd) gingen we eten in het Hotel waar we een ober tegenkwamen die 2 jaar in Nederland had gewoond. Hij kon alleen goedeavond en dag zeggen in het Nederlands maar het was wel leuk. We hadden een pasta gegeten. Na het eten gingen we naar het optreden van The Doors met de taxi. Naderhand denken we dat die taxichauffeur expres heeft omgereden want we waren de heenweg een stuk meer kwijt dan de terugweg. Maar die tweede chauffeur probeerde Jeroen ook al meer te laten betalen. Het gebouw waar The Doors optraden was echt een heel mooi gebouw maar helaas was het daar zo donker dat de foto`s mislukt waren. Na een half uurtje wachten begonnen The Doors met hun optreden (om 20.00 al!). Toen werden Jeroen en ik weer klaarwakker want we waren ondertussen pangaar en moe.



Het optreden was weer erg goed maar we hebben ook op de mensen gelet of het hier anders is dan bij ons en dat is het ook wel een beetje. Er waren veel kleine kinderen (rond een jaar of 10) met hun ouders meegekomen en die konden de nummers ook meezingen. En langs ons stond een vent die veel aan body building doet zo breed en toen The doors optraden zat hij bijna op z`n knieen om ze te vereren dat was wel geinig. Achter ons stonden van die meiden keihard te schreeuwen en Jeroen en ik waren al zo moe. Na een uurtje kon ik daar niet meer tegen dus we gingen op het balkon zitten. Waar we na een tijdje ook bijna in slaap vielen door de moeheid. Dus we gingen richting hotel met de taxi die er een stuk korter overdeed dan die taxi van de heenweg. Toen we om 22.00 (05.00 Ned Tijd) in het hotel waren sliepen we ook vrijwel meteen,we waren al meer dan 24 uur wakker dus dat was niet zo raar

Terug naar boven

Dag 2: Dagje Chicago

We werden wakker om 04.00 omdat ik moest plassen. Jeroen was ook meteen klaarwakker en ging meteen internetten, terwijl ik had besloten om tot 07.00 te slapen. Omdat hij aan het internetten was kon ik ook niet slapen maar om half 6 ging ik toch weer proberen om te slapen. We hebben het slapen toen toch volgehouden tot 09.00! Jeroen ging toen fitnessen in het hotel en ik ging toen wat internetten, want fitnesssen is niet mijn hobby. Toen Jeroen terug kwam en we ons klaar hadden gemaakt gingen we beginnen aan de grote wandeling door Chicago. Ik dacht dat doen we wel effe maar op de kaart lijkt het net of alles dichterbij is dan in wekelijkheid, hahahaha! We liepen eerst naar het park (Grant park) tegenover het hotel want daar ligt de Buckingham fountain en dat is de fontein die ze bij de openingstune van Married with children laten zien!



Bij die fontein aten we onze eerste hotdog in Amerika!!! Toen liepen we verder naar de Navy pier aan Lake Mitchigan want daar zou vanalles te doen zijn. Het was een heel stuk lopen. Toen we daar aankwamen bleek er inderdaad van alles te doen. Jeroen had in een winkeltje een t-shirt van Chicago gekocht en we hadden wat te drinken gekocht. Toen gingen we nog van het uitzicht genieten, de skyline van Chicago!



Toen gingen we weer verder wandelen naar het hardrock cafe en de Mac Donalds. In het Hardrock Cafe heb ik een leuk truitje gekocht.Toen gingen we tegenover het Hardrock cafe in de Mac Donalds wat eten. Deze mac Donals is wel speciaal want het is de eerste Mac Donalds die geopend werd! Het was daar lekker zitten in luxe banken!



Ik had ondertussen m`n hakken opengelopen en tegenover de Mac Donalds was een sport winkel en daar gingen we kijken voor slippers. Die had ik gevonden en ook een kei gave zonnebril! Ik deed meteen die slippers aan maar daar heb ik ook niet lang op gelopen want na een tijdje lag de bovenkant van mijn voet open door die slippers (het zijn leren slippers) Dus ik mijn schoenen weer aan want dat liep het minst pijnlijk. We waren nu onderweg naar de Sears tower. Dat is het tweede hoogste gebouw ter wereld! Het heeft maar liefst 103 verdiepingen! Jeroen en ik hadden wel zenuwen maar het was helemaal niet eng die hoogte. Misschien kwam dat ook omdat het gewoon binnen was.



Toen we weer naar buiten liepen zagen we dat we in de Jacksonstreet waren en dat was vroeger het begin van de route 66. Dus wij zoeken naar het begin maar dat konden we niet vinden omdat het een-richtingsverkeer is geworden die de verkeerde kant opging. Dus liepen (ik strompelde al) we maar verder naar ons hotel.Toen we bij het hotel aankwamen hebben we uitgezocht waar de route dat wel begint en dat is nu in de Adamsstreet. Dus toen we nog een klein avondwandelingetje gingen maken naar de verlichte fontein gingen we toch op zoek naar het begin van de route 66. En die hebben we ook nog gevonden!



Het was ondertussen half 11 en toen liepen we naar ons hotel. We hadden ook honger gekregen dus gingen we daar wat eten. Mijn gerecht hadden ze niet meer en ik moest iets kiezen uit de kleine kaart. Het duurde ook kei lang voordat ons eten er was. Jeroen en ik vielen om van de slaap en we waren daardoor een beetje lastig. Toen Jeroen de rekening vroeg duurde dat ook kei lang. Toen kwam het meisje dat ons bediende en ze vertelde dat we het eten gratis kregen omdat ze mijn gerecht niet meer hadden en Jeroen hadden ze het verkeerde eten gegeven en omdat we lang moesten wachten! Dat zie je dus niet in Nederland! Toen we in onze hotelkamer waren sliepen we weer meteen van vermoeidheid!

Terug naar boven

Dag 3: Het is echt lang en zwaar!

Om half 6 waren we wakker en gingen we onze koffers maar eens inpakken en ons klaarmaken voor de reis. Om 8.00 vertrokken we uit het hotel en gingen we ontbijten bij Lou Mitchell`s. Daar ontbijten veel mensen die beginnen aan de route 66. Toen we daar binnenkwamen liepen we meteen naar een plaats om te zitten. Maar in Amerika moet je eerst wachten totdat ze je een plaats aanwijzen en ze keken ons echt raar aan. Dit was al de tweede keer maar nu vergeten we het niet meer. Ik had een omelet met spinazie en uien besteld en jeroen had een spiegelei besteld. Daar kregen we gebakken aardappelschijfjes en geroosterd brood bij. Het was weer veel te veel en we lieten weer de helft staan tot onze spijt. het leek wel een avondmaaltijd.



Rond 9 uur zaten we in de auto en toen begon onze route 66 reis echt! Toen we het centrum van Chicago uitreden kwamen we in de buitenwijken terecht. Jeroen vertelde dat hij had gelezen dat we hier beter geen lekke band konden krijgen. Ik was dus best wel bang. Jeroen wou in die wijk gaan tanken en ik vond dat doodeng maar alles is gelukkig goed gegaan en ik heb geen gevaarlijke figuren gezien! Ik moet wel toegeven dat ik toen wel dacht waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen. Toen we de stad achter ons lieten en op het platte land terecht kwamen was ik wel weer blij dat we deze reis gingen doen want het is gaaf. Alleen kwamen we erachter dat we er lang over gingen doen als we niet op de snelweg gingen rijden. Maar het is veel leuker om de echte route te rijden, dus we gingen proberen om zolang mogenlijk de echte route te rijden. De route stond trouwens overal goed aangegeven. Hij bestaat officieel niet meer maar ze hebben de route toch mooi aangegeven! Soms reden we door dorpjes met van die typische Amerikaans huizen. We hadden ook veel huizen gezien waar de Amerikaanse vlag uithing.



Rond 13.00 kwamen we in een dorpje waar we stopte bij een Diner die speciaal was ingericht van Route 66. Daar hebben we een hamburger gegeten en die had gelukkig een Mac Donalds formaat, niet zo groot dus! Nadat we gegeten hadden reden we weer verder. Op een gedeelte zagen we dat er een stuk weg lag waar je niet meer over kon rijden en er groeide overal onkruid. Het bleek de allereerste weg van de route 66 te zijn!



wij reden dus over de nieuwere weg (die dus ook al historisch is). Jeroen had ook gelezen dat je de route makkelijk kon volgen door de telefoonpalen langs de weg en dat is dus echt zo! We zijn een paar keer verkeerd gereden maar als we de telefoonpalen weer zagen dan zaten we ook weer goed!



Rond 15.00 kwamen we aan in Springfield (Illinois) Daar Ligt Abraham Lincoln begraven. De hele stad staat in het teken van hem. We weten niet of hij er geboren is of dat hij er gewoond heeft maar dat gaat Jeroen nog eens allemaal uitzoeken en dat komt dan in zijn verslag te staan die hij gaat maken als we weer thuis zijn! We konden zo de begraafplaats oprijden en onze auto bij de graftombe plaatsen. Het is dus echt zoals je in Amerikaanse films ziet! Toen we de tombe binnen gingen moest iedereen stil zijn maar je mocht wel foto`s maken en filmen. Dat hebben we dus gedaan.



Toen we in de auto zaten was het half 4, we besloten dat we verder reden over de snelweg want we waren erg gaar aan het worden en in ons reisboekje stond dat als we niet voor 6 uur bij ons hotel waren dat we dan effe moesten bellen want dat er anders kans was dat de kamer weg was. Wij hadden geen zin om te bellen want Jeroen heeft de telefoon van z`n werk mee en die zijn er natuurlijk ook niet blij mee als we zoveel bellen in het buitenland. We hadden toch moeten bellen want zelfs over de snelweg ging het niet snel. Je mag er maar rond de 90km per uur rijden en soms 110 km per uur. Toen we ST. Louis naderde zagen we de Ach verschijnen. Dat is een boog en dat is de grens van de twee staten Illinois en Missouri. Dus de poort naar de andere staat.



Ik was van plan om die boog te bezoeken want daar kun je in maar we waren zo moe dat we blij waren dat we bij ons hotel waren om 19.00. Daar hebben we ons gedoucht en zijn we gaan eten in het hotel. Eindelijk normaal eten. We hadden nu geen friet en hamburgers gepakt. Jeroen had een grote steak van de BBQ en ik had garnalen met rijst. Toen we klaarwaren met eten ging Jeroen nog effe in het automatenhalletje spelen maar ik ging meteen naar bed en ik sliep al om 21.00

Terug naar boven

Dag 4: Regen, regen en nog eens regen

Voordat we gingen slapen moest Jeroen een oplader verwisselen. Maar omdat alle stekkers in het hotel los zaten viel de wekker uit. Jeroen stelde die weer in en dat had ik beter zelf kunnen doen.........
Op dag 4 werd ik wakker om 06.00 en ik ging alvast wat foto`s op de club zetten en een verslag maken. Rond 07.00 werd Jeroen wakker en toen besefte ik dat het wel erg lang donker bleef. Toen bleek dat hij de wekker een uur vooruit had gezet en dat ik al om 05.00 uit m`n bed was. Om half 8 gingen we eten, we pakken voortaan lopend buffet want dan kun je kiezen wat je eet. Het ontbijt in Amerika bestaat o.a uit worstjes, gebakken aardappeltjes, bacon, hamburgertjes,flensjes, roerei en nog meer van die vettige dingen. Toen we gegeten hadden hebben we uitgecheckt en zijn we vertrokken rond half 9, het regende al..... We begonnen met een stukje snelweg en toen ik na een tijdje zag dat de snelweg weer bij de route 66 uitkwam zijn we de snelweg afgegaan. We kwamen bij een klein museum.



Waar het museum was, daar was vroeger een dorpje dat leefde van de route 66.Maar nu de snelweg daar was, was het dorp helemaal uitgestorven en weg. Wij wilden na het bezoekje aan het museum weer verder rijden over de route 66 maar die weg liep dood dus moesten we weer terugrijden en de snelweg weer op.



Jeroen had gelezen in een route 66 boekje dat de grotten van Meramec de moeite waard waren om te bezoeken, dat was naar alle waarschijnlijkheid Jesse James zijn schuilplaats geweest. Jesse James was ergens in 1870 ofzo een grote bandiet (wie zoekt het op). Toen we uit ST.Louis vertrokken stonden er al reclameborden van die grotten langs de weg en we moesten nog 150 km rijden voordat we er waren. Dat zie je toch niet in Nederland. Toen we bij de grotten aankwamen hebben we een rondleiding gekregen en dat was erg leuk en interessant. De stalagmieten die je hieronder op de foto ziet die hebben er langer over gedaan om zich te vormen dan de Grant Canyon, Ze zijn al meer dan 10 miljoen jaar oud!



Na de rondleiding hebben we daar nog wat gegeten en toen vertrokken we weer. Toen we de grotten uitkwamen scheen het zonnetje effe maar na een kwartier begon het te regenen, het was weer zwaarbewolkt en veel regen. We waren al moe omdat we zo vroeg uit bed waren door die stomme wekker dus besloten we om over de snelweg naar Springfield te crossen en niet over de Route 66. En dan zouden we in Springfield kijken wat we daar konden gaan doen. We hadden bijna de hele weg regen en zware bewolking en we vonden dat echt balen. Maar toen we in Springfield aankwamen was de regen weg en werd het opeens 25 graden, dat was een lekkere temperatuur! Om 17.00 waren we bij ons hotel, toen we in onze hotelkamer waren las ik in een boekje wat er allemaal in Springfield te beleven was. Ik las dat er de grootste sportwinkel ter wereld lag en daar wilde ik wel naartoe! Alleen ik kan niet zo goed engels lezen........ Toen we bij die Mega sportwinkel kwamen bleek het een hengelsport - jachtwinkel te zijn. Het was wel een hele grote winkel dus we besloten er eens een kijkje te nemen. Toen we naar binnen wilden gaan zag Jeroen een bordje bij de ingang staan: Klanten moeten hun vuurwapens in holsters doen of veilig verpakken!



Toen we daar wat hadden rondgewandeld hadden we honger gekregen. Ze hadden er een visrestaurant en een Mac Donalds. We kozen voor het visrestaurant. We hadden weer het lopend buffet gepakt, we hadden er echt lekker gegeten! In het restaurant stond een bar met daarachter een groot aquarium, dat was echt een mooi uitzicht!



Na het eten heb ik nog een souveniertje voor iemand gekocht (ik zeg niet wie want diegene leest hier mee) en toen zijn we weer naar het hotel gegaan waar ik nog wat gecomputerd heb en om 22.00 gingen we slapen.

Terug naar boven

Dag 5: Vandaag door 3 staten gereden!

We waren weer vroeg wakker en we gingen rond 08.00 ontbijten. We hadden weer een lopend buffet met hetzelfde vettig eten zoals mini hamburgertjes, worstjes, gebakken aardappeltjes en broodjes. Nadat we gegeten hadden zijn we meteen vertrokken. Deze dag wilden we echt zoveel mogenlijk route 66 rijden. Na een half uurtje rijden waren we weg uit springfield. Je merkt echt dat de steden heel groot zijn in Amerika, maar er is ook plaats genoeg. Je kan daar ook bijna niks lopend doen, je hebt er echt een auto nodig.
We reden de natuur in en het was echt mooi en heuvelachtig, je kon het een beetje vergelijken met de Ardennen in Belgie.



Rond 11.00 laste we een plaspauze in bij de Mac Donalds, Jeroen had daar wat drinken gekocht en ik een fishfilet burger want ik had weer honger gekregen. Toen reden we weer door. We reden de staat Missouri uit en kwamen in de staat Kansas terecht. De route 66 loopt maar een klein stukje door deze staat maar het is wel het mooiste stukje route wat we tot nu toe gezien hebben! We kwamen op een weg uit waar het route teken op de weg was geschilderd.



We sprongen meteen de auto uit om foto`s te maken en te filmen. Langs die weg stond een fabriek en er werkten mensen buiten, die zullen wel gedacht hebben wat voor een mafkezen staan daar nou weer. Nadat we alles hadden vastgelegt op de gevoelige plaat, reden we weer verder. We reden het eerste dorp binnen het het had wel iets weg van dorpen uit cowboyfilms! Eindelijk zagen we de stijl van de huizen veranderen en we hadden echt goeie zin! Het weer zat ook al mee want het was ondertussen al 26 graden.



Toen we door twee dorpjes waren gereden, reden we de staat Kansas helaas weer uit en kwamen we in de staat Oklahoma terecht. Daar hebben we ook gewoon doorgereden op de route 66. Om half 3 kregen we honger en besloten wat te gaan eten, alleen we wisten niet wat we wilden eten want er is zoveel keus uit de fastfoodketens en restaurants. Als je een dorp inrijd dan liggen er wel een stuk of 10 achter elkaar.Na lang nadenken besloten we bij de pizzahut te gaan eten. Jeroen had een spagetti en ik had een pizza besteld. Toen we klaar waren met eten reden we om kwart over 3 weer weg. Omdat we pas op de helft waren van de trip van vandaag besloten we dat we verder reden over de snelweg. Rond half 6 kwamen we aan in Oklahoma city en om 6 uur waren we in ons hotel. Het was ondertussen 35 graden en dat was heel erg heet! Nadat we alles uitgepakt hadden gingen we bekijken wat we konden gaan doen in de stad. We besloten naar Bricktown te gaan want ik dacht dat ze daar een groot winkecentrum (mall) hadden. Ik had het dus weer niet goed gelezen want het was een oude buurt waar allerlei evenmenten te doen waren. Je kon er gaan stappen, concerten bezoeken, Baseball wedstrijden bezoeken en nog vanalles. We hadden daar wat rondgelopen en toen besloten we dat we naar zo`n baseball wedstrijd gingen kijken. Ik ken de spelregels niet van baseball maar Jeroen wilde graag gaan kijken. De entree was 6 dollar dus dat viel wel mee. Het was best wel grappig om een keer mee te maken want er zit een hele show omheen!



We hebben de wedstrijd niet afgekeken toen we het stadion uitliepen hebben we nog wat rondgelopen door Bricktown en toen reden we weer naar ons hotel. Het was trouwens het slechtste hotel wat we gehad hebben tot nu toe. Het ligt een beetje in een achterbuurt en langs het hotel ligt een stripclub. We hadden ook een zwembad bij het hotel maar ik ging niet zwemmen ondanks de hitte want er zaten veel truckchauffeurs in dat hotel en bijna alle kamers keken uit op het zwembad en dat vond ik ook niet echt prettig om dan te gaan zwemmen.
Toen we weer in het hotel waren heb ik nog op internet gezeten tot half 12 en toen ging ik slapen. Dat was weer veel te laat!

Terug naar boven

Dag 6: Big, Bigger, Texas!

Vandaag gingen we om 08.00 ontbijten in het hotel. Deze keer was het gratis. Ik had reuze honger en ik begin al te wennen aan het vettige ontbijt dus ik had er zin in! We kwamen aan in het kamertje waar we konden ontbijten en er was alleen maar brood met jam en smeerkaas. Dat was wel een tegenvaller maar het was gratis dus dan moet je er eigenlijk ook niet veel van verwachten. Nadat we snel een donut en een geroosterde boterham naar binnen hadden gewerkt vertrokken we om half 9 uit het hotel. Na een half uur rijden waren we uit Oklahoma city weg en we waren er niet rouwig om. Deze stad en hotel vonden we tot nu toe het minst leuk. Wat ons wel was opgevallen in deze stad was dat er bijna op elke hoek van de straat een Baptistische kerk stond. Volgens mij heb ik in mijn leven nog nooit zoveel kerken gezien.
Toen we de stad dus uitreden merkten we vrijwel meteen dat het landschap veranderde. De akkers waren vuurrood en dat was echt een mooi gezicht. ik wilde dat Jeroen stopte want ik wilde wel eens aan die grond voelen.



We reden weer verder op kleine weggetjes en ineens zagen we een stuk of 4 roofvogels vliegen boven een grasveld. Dat wilde ik ook filmen dus waren we weer gestopt. Het was echt een mooi gezicht en we zagen er zelfs een een duikvlucht maken om z`n prooi te pakken. Even later reden we weer verder richting snelweg want we wilde zo snel mogenlijk uit de staat Oklahoma zijn en verder op de route 66 rijden in Texas. Die rode klei was ook maar zo`n 100 km te bewonderen en toen zagen we weer gewone grond. Alleen was het landschap weer veranderd met veel gras en weinig bomen. Toen we in Texas aankwamen gingen we ook meteen de snelweg af en we stopte bij een oud bezinestation om te gaan plassen.



In dat tankstation kun je van allerlei prulletjes kopen en we hadden een route 66 magneetje gekocht. Er zaten 3 oude mensen te "werken" en dat Texaans accent is echt grappig om naar te luisteren! Toen we klaar waren reden we weer verder. We kwamen in een dorpje en daar stond een monumentje van het allereerste Phillips 66 benzinestation in Texas dat was echt mooi dus besloten we te stoppen en er foto`s te maken en te filmen.



We reden weer verder en we reden de snelweg weer op omdat ik zo`n 50 km verder een stuk wilde rijden op een hele oude weg van de route 66 uit 1920.

Jullie zullen ook wel gemerkt hebben dat we veel snelweg rijden maar we zijn erachter gekomen dat de hotelafstanden goed te doen zijn via de snelweg maar niet via de oude route 66. Dat is wel een minpuntje van het reisbureau en als ooit iemand de route wilt rijden doe er dan drie weken over i.p.v. 2 weken want we moeten echt keuzes maken met wat we willen zien door tijdgebrek.

Toen we op de snelweg reden zagen we opeens allemaal zwarte vlekken op het landschap.Eerst dacht ik dat het verbrande plekken waren maar toen we zagen dat het bewoog wisten we dat het de schaduw van de wolken waren, dat was ook een mooi uitzicht!



Na een tijdje reden we de snelweg af om de hele oude route te rijden. Het was een zandweg en die kwam uit op een ranch dus moesten we helaas ondraaien. Omdat de gewone route 66 langs de snelweg liep zijn we de snelweg opgereden en hebben we nog foto`s gemaakt van speciale bezienswaardigheden zoals het grootste kruis in Texas. Rond 16.00 kwamen we in Amarillo aan en ging ik me douchen en Jeroen wat internetten.Om 17.00 gingen we naar een shoppingmall in Amarillo en deze keer had ik het wel goed gelezen! Ze hadden er leuke winkeltjes en ik heb een nieuwe broek gekocht. In een winkeltje hadden we een Atari spelcomputer gezien met 20 oude spellen en die hebben we ook gekocht. We kwamen in die mall een meisje tegen die vond dat ik een mooie tas had. Toen ze hoorde dat we uit Nederland kwamen moesten wij haar Nederlandse woorden leren, hihihi. Dat lukte voor geen meter en na een tijdje konden we weer doorlopen. Na een tijdje kwamen we haar weer tegen en ze stond bij vrienden en toen riep ze keihard door dat winkelcentrum, Hey they come from Holland. Jeroen en ik wisten niet hoe we moesten kijken, hahahaha. We hebben daar ook wat gegeten en deze keer was het weer fastfood. Jeroen en ik hadden alle twee een cheeseburgermenu. Het was geen Mac Donalds maar het smaakte hetzelfde. Om 19.30 waren we weer in het hotel en daar kwamen we erachter dat op die spelcomputer een amerikaanse stekker zit dus moeten we in nederland een speciale stekker kopen. Om half 10 gingen we slapen.

Terug naar boven

Dag 7: De bergen zijn in aantocht!

Ik werd om half 7 wakker en toen stond ik maar op. Om half 9 hadden we uitgecheckt in het hotel en gingen we ontbijten. Dit was ook een gratis ontbijt maar wel een stuk beter dan de dag ervoor. We aten geroosterd brood met omelet



Om 9 uur zaten we al in de auto en vertrokken we richting Las Vegas. Niet het Las Vegas met de casino`s maar een plaatsje in de staat New Mexico. Net buiten de stad Amarillo ligt de cadillac Ranch en daar wilden Jeroen en ik wel effe gaan kijken want dat was een echte route 66 attractie!

Het werd gebouwd in 1974, het was een idee van Stanley Marsh. Dat is een excentrisch artiest en helium miljonair die eigenaar is van het stoffige tarweakker waar de cadillac`s zijn ingegraven. March en The ant farm verzamelde de tweede hands Cadillac`s die de "golden age" van de Amerikaanse auto`s vertegenwoordigden (vanaf 1940 tot 1960).De 10 met graffiti bedekte auto`s zijn half begraven en ze staan richting het westen op dezelfde driehoek als de Cheops pyramides. (ik heb dit uit een boekje overgenomen)




Het is niet iets spectaculairs ofzo maar het is zeker de moeite waard om er te gaan kijen als je ooit in de buurt bent. Toen we de cadillac ranch bekeken hadden reden we weer verder over de route 66 richting New Mexico. Na een tijdje vonden we dat we lang langs de snelweg reden dus gingen we de snelweg weer op. Dat was slim bedacht want de route 66 loopt door bijna heel Texas langs de snelweg. Zo`n 50 km voor New Mexico zagen we heel snel het landschap veranderen naar een soort prairie. Of dat de prairie was weten we niet maar Jeroen en ik vonden het erop lijken.



Toen we de staat New Mexico binnen reden gingen we de snelweg weer af en reden we weer verder over de route 66. We kwamen een bordje tegen dat de komende 2 mile loslopend vee rondliep. We zagen inderdaad koeien langs de weg. Ik was wat rond aan het kijken naar de koeien en opeens zag ik cactussen tussen de bosjes staan dus wij stoppen om te filmen en foto`s te maken. Toen ik door het gras liep naar de cactussen vlogen er allemaal sprinkhanen in het rond maar gelukkig had ik nog niet gezien hoe groot die waren....... Toen we weer verder wilden rijden sprong er opeens een sprinkhaan op de ruitenwisser en toen besloot ik niet meer uit de auto te stappen todat we weer in de bewoonde wereld waren. Die beesten waren mega groot!



Na een tijdje reden we weer de snelweg op en gingen we de snelweg weer af bij Santa Rosa. Daar was een Route 66/ auto museum.Wezijn dat Museum niet binnengeweest maar we hebben wel souveniertjes bekeken. Ze hadden daar nummerborden liggen van Texas en die vonden we er zo mooi uitzien dat we er een gekocht hadden. Er is nog geen foto gemaakt van ons nummerbord maar dat komt nog wel! Toen we klaar waren met souveniertjes te bekijken reden we weer verder op de snelweg waar we na een tijdje af moesten om naar Las vegas te rijden. Nu gingen we eindelijk ver van de snelweg af en de natuur in. We reden richting de Rocky Mountains.



We zijn ook een tijdzone gepasseerd dus we moesten de klok een uur terug zetten.En zo kwamen we om half 2 aan in ons hotel, dat is echt een record! Nadat we de spullen hadden uitgeladen in onze hotelkamer gingen we het centrum van Las Vegas verkennen. Het is geen grote stad maar het had een oude stadskern en die wilden we gaan bezichtigen. Toen we daar aankwamen gingen we eerst pinnen. Bij die bank stonden allemaal auto`s achter elkaar te wachten. Wij keken nog eens goed en het bleek een bank drive te zijn (ik weet niet hoe je dat moet noemen,maar zoiets als bijv de Mac drive). We liepen de stad in maar eigenlijk was er niks te beleven. Er stonden een paar mooie oude gebouwen en je kon bij 2 winkels je laten tattoeren en piercen, maar dat hebben we maar niet gedaan.



We hadden honger gekregen en we liepen naar de auto om een restaurant te gaan zoeken. Toen we naar de auto liepen begon het te regenen. We hadden geen zin meer in de Mac dus zochten we naar iets anders. Toen we niks vonden besloten we in de Pizzahut een spagetti te eten. We bestelde er nog een Panpizza bij om mee te nemen (we hebben koelkast en magnetron op de hotelkamer) want we hadden besloten om na het eten naar ons hotel te gaan en de rest van de dag daar te blijven om uit te rusten. Want we waren eigenlijk best moe en kapot en in dit stadje was toch niks te beleven. Om 17.00 waren we weer terug en we zijn nu vanaf die tijd lekker wat aan het lezen, internetten en tv aan het kijken. Jeroen slaapt al een half uurtje en ik ga ook zo slapen.

Terug naar boven

Dag 8: De verdwenen GSM

Rond half 8 werden we wakker en dat was eigenlijk te laat. Nadat we ons gedoucht hadden en de koffers hadden ingepakt, gingen we ontbijten om kwart voor 9. Het ontbijt in het hotel was van 06.00 tot 09.00 en we waren net op tijd maar er was niet veel meer dus ik heb een zielig broodje gegeten en Jeroen at z`n sandwich op die hij nog in de koelkast had liggen van de vorige dag. Om half 10 waren we onderweg en dat was veel te laat. We hadden helemaal geen zin om over de snelweg naar Santa Fe te rijden dus we besloten binnendoor te gaan. We hadden de routeplanner aangezet en we kozen voor een route zonder snelweg. Deze weg was dubbel zo lang dan over de snelweg maar we gaven er niks om want nu wilden we eens echt de natuur in! Dus nu moesten we i.p.v. 100km, 200km rijden. Toen we wegreden regende het een beetje maar die regen verdween snel. Na een half uur rijden hadden we echt geen spijt van de grote omweg want het was echt een mooie natuur.



Na een tijdje zagen we een beekje lopen en een picknickplaats erbij. Dus wij stopte daar en gingen daar wat rondwandelen om de benen te strekken. Bij de picknicktafels zaten gaten in de grond met roosters erop dus daar kon je gewoon BBQ`en midden in de bossen! We liepen met het riviertje mee todat je bijna niet meer over het pad kon lopen, dus toen liepen we weer terug naar de auto.



We reden weer door en we kwamen weer loslopend vee tegen die midden op de weg stonden. Maar volgens mij wisten die koeien dat als er een auto aankwam dat ze aan de kant moesten want ze gingen meteen aan de kant toen we erlangs moesten. Rond 13.00 kwamen we aan in Santa Fe en het is echt een leuk en knus stadje. Je merkt echt dat het al een oude stad is. allemaal kleine huisjes en kleine straatjes.

In die Amerikaanse steden waar we tot nu toe geweest zijn lijkt het net alsof ze een heel groot stuk beton gelegd hebben met een paar straten erdoor en dat ze erna de huizen langs die straten gebouwd hebben. Dat ziet er niet zo gezellig uit.

Er was een Indianenmarkt in de binnenstad van Santa Fe dus daar gingen we eens kijken. Het was er echt heel erg druk maar het is ook een toeristenstad. Toen we de kraampjes langs gingen wilden we wel wat kopen. Maar toen we de prijzen zagen toen dachten we "laat maar zitten" Voor een kettinkje betaalde je al 80 dollar. Voor mensen die dat helemaal geweldig vinden is het misschien geen geld maar ik had het het er niet voor over. We hadden lang gezocht maar we hebben toch iets leuks kunnen vinden voor 4 familileden, dus nu hoef ik nog maar 1 souveniertje te kopen voor iemand....
We liepen door en kwamen bij het kerkje van Santa Fe daar waren Indianen een dans aan het uitvoeren dus dat wilden we wel zien.



Daarna liepen we door en kwamen uit bij een kraam waar je met een echte adelaar op de foto kon. Ik vond het best zielig eigenlijk maar ik keek echt mijn ogen uit. Dat zijn nou echt mooie een grote vogels. De vrouw die de adelaar op de arm had kon hem bijna niet houden zo zwaar was dat beest! We liepen weer verder en we hadden honger gekregen. We gingen op zoek naar een restaurant want in fastfood daar hadden we echt geen zin in. We vonden een hotel waar je buiten kon gaan zitten op een binnenplaats. Jeroen en ik hadden alltwee geroosterde zalm met frietjes. Het was heerlijk en de frietjes leken net op Belze frietjes! Nadat we ons helemaal volgegeten hadden liepen we door het stadje terug naar de auto.



Jeroen wil van elke staat waar we komen een foto maken van de nummerborden van de auto`s omdat ze soms echt mooi zijn. Dat ging hij dus nu weer doen bij een geparkeerde auto. Opeens zag ik dat er mensen in die wagen zaten die Jeroen zagen met fototoestel dus ik lag helemaal dubbel en hij schaamde zich wel een beetje. We reden over de route 66 naar Albuquerque (spreek uit: Albekurkie) en we kwamen rond half 6 bij ons hotel aan. Toen we alles hadden ingeladen in onze kamer gingen we weer naar een shoppingmall die we gezien hadden (Ik weet dat we veel winkelen maar het is hier echt heel leuk in die shoppingmall`s). Bij deze mall waren er bijna alleen maar winkels zoals de Wibra dus dat was niks voor ons. Maar we kwamen in een winkel en ik keek echt met open mond rond. De kleren lagen daar op de grond gegooid. Het was echt een hele grote klerenwinkel en door de hele winkel lagen kleren op de grond. Ik wilde er een foto van maken maar ik durfde niet dus dat heeft Jeroen gelukkig gedaan.



In de laatste winkel had ik toch nog een een leuk shirtje gekocht van The Dukes of Hazard. Toen we weer terugreden naar ons hotel stopte we nog bij de K-mart, dat is een grote supermarkt. daar hebben we nog wat drinken voor onderweg ingeslagen.Daarna gingen we naar de burgerking om een klein hapje eten te halen. Jeroen had kipnuggets die niet te vreten waren en ik had een cheeseburger die we dus gedeeld hebben. Toen we gegeten hadden gingen we de gsm eens zoeken want die hadden we al een tijdje niet meer gezien. Die gsm had Jeroen van z`n werk geleend omdat die gsm bereik heeft in Amerika en onze GSM`s niet. Nadat we de auto, koffers en tassen helemaal hadden nagekeken besefte we dat we de gsm kwijt waren. Ik zat echt te balen want ik was de laatste die hem in handen had gehad. Jeroen kwam op het idee de laatste drie hotels te gaan bellen. Hij belde eerst naar het hotel in Amarillo en hij had meteen prijs! Jeroen heeft nu een mail naar z`n moeder gestuurd dat ze onze adresgegevens moet faxen want wij hebben geen e-mail adres van dat hotel maar wel een fax nummer. Dus we krijgen de gsm thuisgestuurd. We waren echt opgelucht en we gingen met een gerust hart slapen om half 10

Terug naar boven

Dag 9: Het wilde Westen en Nationale parken

We werden pas om 08.00 wakker en dat vonden we toch wat minder leuk. We hadden snel alles ingepakt en gingen ontbijten in het hotel. Het ontbijt was niet gratis maar we pakten toch weer het lopend buffet. Ik was blij want nu kon ik weer vettig en warm eten.



We reden rond half 10 weg richting de nieuwe staat Arizona. In een boekje las ik iets over sky city het is een dorpje gebouwd bovenop een grote zandplateau, dus daar reden we naartoe. We kwamen uit op een hele grote parkeerplaats waar wat Indianen sieraden aan het verkopen waren. Er stonden borden bij dat je niet mocht filmen en geen foto`s mocht maken. Want het uitzicht op die parkeerplaats was geweldig! Wij hebben toch stiekem gefilmd. Er was geen huis te bekennen dus we dachten al dat dit Sky city niet kon zijn dus reden we wat door. We kwamen al gauw langs hele mooie rotsformaties waar je weer niet mocht filmen en foto`s maken maar we deden het lekker toch.



Toen kwamen we uit op een hele grote parkeerplaats want je mocht niet verder doorrijden op de weg. Er waren wc`s bij die parkeerplaats dus ik ging plassen en Jeroen ging informatie vragen over Sky city. Toen ik Jeroen weer zag vertelde hij dat we met een busje een rondleiding kregen.Dat koste 10 dollar en dat was niet duur. Maar als je foto`s wilde maken dan moest je van hun een camera van 10 dollar kopen en daar bedankte ik voor. We hadden er geen zin in op die manier. Wij willen gewoon met onze eigen spullen foto`s maken en filmen. Dus we reden dat hele stuk weer terug naar de snelweg en gingen weer verder richting Arizona. We hadden ook nog een klein stukje route 66 gereden in New Mexico. We stopte nog bij een plaatje waarvan ik de naam ben vergeten en daar hadden we gegeten in een echte saloon waar Ronald Reagen ook ooit had gegeten! Het eten was weer heerlijk. Toen we klaar waren met eten reden we weer verder over de snelweg. Onderweg zagen we opeens in de verte de lucht veranderen het leek in de verte op een tornado maar dat was het niet. We zagen eindelijk een echte Thunderstorm. Daar waarschuwden ze op tv veel voor. Zo`n storm is een harde regenbui met bliksem maar die is ook zo weer voorbij en dan schijnt de zon weer. We kwamen er gelukkig niet in terecht maar we hebben we veel mooie bliksemflitsen gezien en gefilmd.



Rond 13.00 waren we in de staat Arizona terecht gekomen en ik kan tot nu toe zeggen dat deze staat mijn favoriete staat is. Je hebt hier echt veel verschillende natuur. Van woestijn tot bergen met bossen en veel nationale parken. Jeroen wilde graag naar Petrified forest, dat zijn versteende boomstammen die je ziet. Rond 15.00 kwamen we bij dat Nationale park aan. We kochten een kaart van 50 dollar en dan kunnen we een jaar lang in alle nationale parken. De normale entree prijs is 10 dollar per persoon en ik kan je nu al zeggen dat we het geld al terug hebben verdiend! Nadat we de kaart gekocht hadden gingen we nog een winkeltje binnen waar we drinken insloegen en toen kon onze reis van ongeveer 40 km beginnen door door het park. Eerst reden we door painted dessert. Dat heet zo omdat die rotsen vele kleuren hebben. Toen we bij het eerste stoppunt gingen kijken toen stond ik echt met open mond te kijken, dit was echt een mooi uitzicht!



Op de foto`s kun je het niet zo mooi weergeven hoe het echt is, het is groot en je kan echt kei ver kijken en de kleuren zijn zo mooi! Het is echt de moeite om naartoe te gaan. Na een stuk rijden had je een stoppunt waar je oude rotstekeningen kunt bekijken. Je moest het met een verrekijker bekijken anders zag je het niet maar ik heb het gelukkig kunnen vastleggen met de videocamera! We reden weer verder en toen kwamen we bij de versteende bomen en dat was ook speciaal om te zien. In de binnenkant van zo`n boomstam zag je kristal zitten. We konden daar bij sommige stoppunten een stuk gaan wandelen en dat hebben we ook gedaan maar op het laatst deden we dat niet meer want we moesten voor 18.00 ingecheckt zijn in het hotel. Dus om half 6 reden we het park uit richting Holbrook. Om presies 18.00 kwamen we aan bij het hotel dachten we.... Toen we gingen inchecken zag ik op de klok dat het pas 17.00 was. We waren weer door een tijdzone gegaan zonder dat we dat wisten dus we hadden nog best een uur langer in dat park kunnen blijven. Maarja, we moeten toch elke dag een blunder maken, hahaha. Nadat we ons hadden opgefrist gingen we met de auto Holbrook verkennen. Het is een klein cowboy-achtig plaatsje. En het was Zondag dus alles was dicht. We reden nog wel langs het wigwam motel en ik ken dat uit de boekjes over de route 66. Dit motel ligt langs de route 66 en je kan in een wigwam overnachten dat lijkt me echt leuk! Toen we door heel Holbrook hadden gereden in 5 minuten Gingen we eten in een restaurant dat langs ons hotel lag. Het was in cowboystijl gebouwd het leek een echte saloon!



Vanbinnen zag het er echt gezellig uit en we hebben ook lekker gegeten. Nadat we klaar waren met eten liepen we weer terug naar ons hotel en om half 10 gingen we slapen.

Terug naar boven

Dag 10: Een misselijk einde van de dag!

We waren deze dag op tijd opgestaan want in Arizona is van alles te beleven en we wilden zoveel mogenlijk gaan doen vandaag! Om 06.00 waren we dus opgestaan en na het ontbijt, wat gratis was en dus niet veel keuze, waren we om half 8 al onderweg. We gingen eerst naar een meteorietkrater kijken en we kwamen daar om half 9 aan. Dat was dus een echte grote krater. We hebben er veel foto`s van gemaakt maar je kunt op de foto`s eigenlijk niet goed zien hoe groot dat is. We konden helaas niet naar beneden want daar heeft de NASA testen uitgevoerd en dat had ik best willen bekijken.



Er was ook een museumpje bij en daar gingen we ook nog doorlopen. Er was een muur met op de achtergrond de krater en daar kun je foto`s maken en dan lijkt het net alsof je voor de krater staat. Jeroen had melige zin en daar kwam deze melige foto uit. We lagen helemaal dubbel in dat museum.



Rond kwart over negen hadden we alles gezien bij die meteorietkrater en vertrokken we weer verder naar Flagstaff waar de route 66 ook doorheen gaat. En dat was ook denk ik het laatste stuk wat we gereden hebben van de route 66. De laatste dag zullen we wel het stukje route 66 rijden naar Santa Monica want ik wil een foto van het eindbordje van route 66 hebben. Rond half 11 kwamen we in Flagstaff aan en reden we naar het oude gedeelte van de stad. Het had wel wat weg van een cowboystadje. Maar een echt cowboystadje zoals ik gezien heb in films die hebben we nog niet gevonden. We hebben daar wat rondgelopen en wat gegeten en toen reden we weer verder want we gingen weer een nationaal park in. In dit park was een vulkaan die 10.000 jaar geleden actief was geweest (het kan een nul teveel of te weinig zijn van die 10.000 jaar maar ik moest dat zo opschrijven van Jeroen) Nadat we een paar km hadden gereden zagen we overal grote hopen versteend lava liggen en dat was ook een mooi gezicht. We kwamen bij een stopplaats en daar kon je door het versteende lava rondwandelen of naar de top van de vulkaan wandelen. Wij hadden wat foto`s gemaakt van het versteende lava en toen begonnen we aan de "wandeling"naar de top van de vulkaan. Het zou 0,8km wandelen zijn naar de top en we begonnen vol goede moed.



Na 5 minuten moest ik al inhaleren in m`n inhalator en Jeroen moest me verder naar boven duwen. Dat was echt steil omhoog en ik heb geen conditie dus dat was echt zwaar! Toen ik eindelijk boven was klopte m`n hart bijna uit m`n lijf, ik was echt kapot. Toen we boven waren zag ik in de verte donkere wolken dus ik wilde meteen weer naar beneden want ik was bang dat het onze kant op zou komen en een thunderstorm zou worden. Dus wij langzaam naar beneden want je moest uitkijken dat je niet naar onder uitgleed. Toen we weer bij de wagen waren reden we weer verder in het park. We reden de bossen uit en kwamen in de woestijn terecht. Ik kan me nog verbazen hoe dat allemaal bij elkaar in de buurt ligt die woestijn en die bossen. We kwamen bij indianen ruïne`s uit het jaar 1100. Dat was wel mooi om te zien ook dat de doorgangen piepklein zijn. Dus dat waren kleine mensen geweest. Nadat we dat allemaal hadden bekeken reden we weer verder en we reden het park uit. Nu gingen we naar de Grand Canyon, het is ook een Nationaal park dus we moesten ons parkpasje laten zien. Als we dat pasje niet hadden gekocht dan moesten we 20 dollar entree betalen per persoon. We reden het park in en bij het eerste uitkijkpunt ging Jeroen foto`s maken.



Daana zijn we doorgereden naar ons hotel en hebben we de koffers en andere spullen in onze hotelkamer gezet. Toen gingen we eten bij de Mac. Donalds. Toen we klaar waren met eten gingen we naar het vliegveld van de Grand Canyon om een rondvlucht te boeken. We hadden niet gedacht dat we meteen mee konden gaan met zo`n rondvlucht maar dat ging dus wel, wij waren blij! Mensen die we kennen en die zo`n rondvlucht hadden gedaan die zeiden dat we dat echt moesten doen want het was echt de moeite waard, ook al was het duur. Dus om 17.00 stapten we in een vliegtuigen voor 19 personen en kregen we een rondvlucht van 3 kwartier. Ik was van tevoren helemaal niet bang en had er veel zin in. Toen het vliegtuigje omhoog ging en een schuine bocht ging maken toen vond ik het wel griezelig. Volgens mij was er harde wind want het leek net alsof we soms een stuk naar beneden vielen. Ik werd steeds misselijker en ik vond het steeds minder leuk worden. Iedereen in het vliegtuigje leek te genieten van de vlucht alleen Jeroen en ik niet. Na een half uur besefte ik dat ik een lekkere fishfilet menu in de mac. had gegeten en toen pakte ik het eerste kotszakje en moest ik overgeven in dat zakje. Na 10 minuten moest ik weer overgeven en ik moest nog een derde keer overgeven. Ik had twee kotszakjes vol bij me toen we uitstapten. Jeroen en ik waren helemaal ziek en misselijk en we moesten bij de auto echt bijkomen. Na 5 minuten reden we voorzichtig naar het hotel, we waren echt blij dat we in onze hotelkamer waren. We hadden alletwee een pilletje tegen de misselijkheid gepakt en we voelden ons doodziek dus gingen we proberen te slapen, het was pas 18.00. Na een uurtje werd ik wakker en ik ging effe in bad liggen. Jeroen was ook wakker geworden en we besloten om de rest van de avond rustig in de hotelkamer door te brengen want onze magen waren nog van streek dus we hadden geen zin in avondeten en van de Grand Canyon hadden we ook effe genoeg van. Rond 22.00 gingen we slapen

We zijn er wel achtergekomen dat ik in de lucht echt een watje ben en als het vliegtuig maar iets begint te wiebelen dat ik meteen luchtziek ben. Jeroen kan er beter tegen dan ik!

Terug naar boven