Er was ook een museumpje bij en daar gingen we ook nog doorlopen. Er was een muur met op de achtergrond de krater en daar kun je foto`s maken en dan lijkt het net alsof je voor de krater staat. Jeroen had melige zin en daar kwam deze melige foto uit. We lagen helemaal dubbel in dat museum.
Rond kwart over negen hadden we alles gezien bij die meteorietkrater en vertrokken we weer verder naar Flagstaff waar de route 66 ook doorheen gaat. En dat was ook denk ik het laatste stuk wat we gereden hebben van de route 66. De laatste dag zullen we wel het stukje route 66 rijden naar Santa Monica want ik wil een foto van het eindbordje van route 66 hebben. Rond half 11 kwamen we in Flagstaff aan en reden we naar het oude gedeelte van de stad. Het had wel wat weg van een cowboystadje. Maar een echt cowboystadje zoals ik gezien heb in films die hebben we nog niet gevonden. We hebben daar wat rondgelopen en wat gegeten en toen reden we weer verder want we gingen weer een nationaal park in. In dit park was een vulkaan die 10.000 jaar geleden actief was geweest (het kan een nul teveel of te weinig zijn van die 10.000 jaar maar ik moest dat zo opschrijven van Jeroen) Nadat we een paar km hadden gereden zagen we overal grote hopen versteend lava liggen en dat was ook een mooi gezicht. We kwamen bij een stopplaats en daar kon je door het versteende lava rondwandelen of naar de top van de vulkaan wandelen. Wij hadden wat foto`s gemaakt van het versteende lava en toen begonnen we aan de "wandeling"naar de top van de vulkaan. Het zou 0,8km wandelen zijn naar de top en we begonnen vol goede moed.
Na 5 minuten moest ik al inhaleren in m`n inhalator en Jeroen moest me verder naar boven duwen. Dat was echt steil omhoog en ik heb geen conditie dus dat was echt zwaar! Toen ik eindelijk boven was klopte m`n hart bijna uit m`n lijf, ik was echt kapot. Toen we boven waren zag ik in de verte donkere wolken dus ik wilde meteen weer naar beneden want ik was bang dat het onze kant op zou komen en een thunderstorm zou worden. Dus wij langzaam naar beneden want je moest uitkijken dat je niet naar onder uitgleed. Toen we weer bij de wagen waren reden we weer verder in het park. We reden de bossen uit en kwamen in de woestijn terecht. Ik kan me nog verbazen hoe dat allemaal bij elkaar in de buurt ligt die woestijn en die bossen. We kwamen bij indianen ruïne`s uit het jaar 1100. Dat was wel mooi om te zien ook dat de doorgangen piepklein zijn. Dus dat waren kleine mensen geweest. Nadat we dat allemaal hadden bekeken reden we weer verder en we reden het park uit. Nu gingen we naar de Grand Canyon, het is ook een Nationaal park dus we moesten ons parkpasje laten zien. Als we dat pasje niet hadden gekocht dan moesten we 20 dollar entree betalen per persoon. We reden het park in en bij het eerste uitkijkpunt ging Jeroen foto`s maken.
Daana zijn we doorgereden naar ons hotel en hebben we de koffers en andere spullen in onze hotelkamer gezet. Toen gingen we eten bij de Mac. Donalds. Toen we klaar waren met eten gingen we naar het vliegveld van de Grand Canyon om een rondvlucht te boeken. We hadden niet gedacht dat we meteen mee konden gaan met zo`n rondvlucht maar dat ging dus wel, wij waren blij! Mensen die we kennen en die zo`n rondvlucht hadden gedaan die zeiden dat we dat echt moesten doen want het was echt de moeite waard, ook al was het duur. Dus om 17.00 stapten we in een vliegtuigen voor 19 personen en kregen we een rondvlucht van 3 kwartier. Ik was van tevoren helemaal niet bang en had er veel zin in. Toen het vliegtuigje omhoog ging en een schuine bocht ging maken toen vond ik het wel griezelig. Volgens mij was er harde wind want het leek net alsof we soms een stuk naar beneden vielen. Ik werd steeds misselijker en ik vond het steeds minder leuk worden. Iedereen in het vliegtuigje leek te genieten van de vlucht alleen Jeroen en ik niet. Na een half uur besefte ik dat ik een lekkere fishfilet menu in de mac. had gegeten en toen pakte ik het eerste kotszakje en moest ik overgeven in dat zakje. Na 10 minuten moest ik weer overgeven en ik moest nog een derde keer overgeven. Ik had twee kotszakjes vol bij me toen we uitstapten. Jeroen en ik waren helemaal ziek en misselijk en we moesten bij de auto echt bijkomen. Na 5 minuten reden we voorzichtig naar het hotel, we waren echt blij dat we in onze hotelkamer waren. We hadden alletwee een pilletje tegen de misselijkheid gepakt en we voelden ons doodziek dus gingen we proberen te slapen, het was pas 18.00. Na een uurtje werd ik wakker en ik ging effe in bad liggen. Jeroen was ook wakker geworden en we besloten om de rest van de avond rustig in de hotelkamer door te brengen want onze magen waren nog van streek dus we hadden geen zin in avondeten en van de Grand Canyon hadden we ook effe genoeg van. Rond 22.00 gingen we slapen
We zijn er wel achtergekomen dat ik in de lucht echt een watje ben en als het vliegtuig maar iets begint te wiebelen dat ik meteen luchtziek ben. Jeroen kan er beter tegen dan ik!