Toen we een half uurtje onderweg waren naar L.A. zagen we reclameborden langs de weg staan van een Grieks restaurant en we besloten om daar te gaan eten omdat we Grieks eten heerlijk vinden en in Amerika hadden we nog nergens een Grieks restaurant gevonden. Het was nog wel ongeveer anderhalf uur rijden voordat we er waren maar we weten nu wel dat die Amerikanen al heel ver van te voren reclame maken voor alles. We kwamen dus bij die Griek aan en het leek op een Amerikaanse diner en ik vind het jammer dat we hier geen foto`s van hebben gemaakt. We bestelde ons eten en we gingen zitten aan een tafeltje. Ik had calemari kebab en Jeroen een of andere vleesschotel (We hadden nog niet ontbeten). Toen we ons eten kregen gingen we proeven en ik kan alleen maar zeggen dat het heerlijk was! We kregen het niet helemaal op omdat het te zwaar op de maag las als ontbijt.
Dus als er mensen zijn die van Las Vegas richting L.A rijden dan moet je er zeker stoppen, het heet The Mad Greek!
We reden weer verder en eigenlijk was het de bedoeling om snel naar L.A. te rijden om daar vanalles te gaan bekijken maar ik zag op de kaart dat we langs een ghosttown zouden komen en ik wilde daar gaan kijken, dus dat deden we. We kwamen aan bij het dorpje en we moesten intree betalen. Toen we onze auto hadden geparkeerd liepen we het dorpje in. Het was een dorpje uit 1880 en het heet Calico Ze hadden daar in 1880 zilver gevonden. Het groeide uit tot een groot dorp maar doordat het zilver na een tijd (ik weet niet meer waneer) minder waard werd, trokken de mensen weg uit het dorp. Ergens in de jaren 50 heeft een rijke man het dorp weer helemaal terug gebracht in oude staat en kun je daar nu rondkijken.
Ik was blij want nu zag ik een echt cowboydorp. Ze hadden er ook een museumpje met allemaal spulletjes uit het dorp van vroeger. Dat was echt leuk om te zien! Toen we door het dorp hadden gelopen, kochten we nog een hele grote cola en liepen we snel naar de auto want het was daar 38 graden dus veel te warm. Nu reden we wel door naar L.A. We reden Los Angeles binnen en we hadden van mensen gehoord dat dat veel smog hangt en dat is dus ook echt zo! Ik keek op het navigatiesysteem en die gaf aan dat we nog 80 km moesten rijden naar ons hotel. Dus je kan je voorstellen hoe groot de stad is (de grootste stad van Amerika). Ik was ook bang dat we de hele tijd in de file zouden staan want ik had gelezen dat ze in L.A. een heel groot file probleem hebben. We hadden weer geluk want we konden overal goed doorrijden. Op sommige stukken was het wel druk maar dat kun je vergelijken met de drukte op onze snelwegen. Alleen in L.A. hebben ze 6 rijbanen op de snelweg en in Nederland niet! Rond 16.00 waren we bij ons hotel. toen we naar de ingang reden deden mensen onze auto open en konden we uitstappen. Hun zouden onze auto wegrijden. Ik was best overrompeld want ik had liever dat we de auto zelf konden wegzetten en rustig onze rommel en koffers konden uitladen. Toch stapten we uit en pakten we snel onze koffers uit de auto. Jeroen ging ons inchecken en ik kon niet wachten om naar onze super de luxe kamer te gaan...... We hadden een kamernummer dat begon met een 1 dus we moesten de lift naar beneden pakken (de incheckbalie en welkomshal was op de vierde verdieping) toen had ik al een bang vermoeden. Toen we op onze kamer kwamen toen storte ik half in want ik keek uit tegen wat struiken in plaats van oceanvieuw.
Ik had me er echt op verheugd en ik was ook kei moe dus ik begon te janken. Ik vond het zo oneerlijk en ik wilde deze kamer niet. Normaal zeik ik niet maar we hadden 65 euro per persoon bij moeten betalen voor dit hotel en ik had me verheugd op een mooi uitzicht. Jeroen die belde naar de lobby en zei dat we een andere kamer wilden. We moesten effe wachten en dan zou iemand terugbellen. Na een half uur wachten belde Jeroen nog eens. We moesten nog effe wachten. Drie kwartier later ging Jeroen zelf naar boven en hij was meteen aan de beurt! Jeroen had alles uitgelegd dat we extra betaald hadden voor dit hotel en dat we uitzicht zouden hebben op zee en dat we nu in "de kelder" zaten. Jeroen vroeg aan die medewerker of die kamer die we nu hadden hetzelfde waren als de andere kamers. Dat bleek dus niet zo en omdat alle kamers met oceanvieuw vol waren hadden ze ons afgescheept met een gewone kamer! Jeroen was nu ook pissig geworden en we kregen een andere kamer maar dat was geen oceanview. We zijn gaan kijken maar dat was een uitzicht op een muur, dus we besloten om in die eerste kamer te blijven omdat we geen zin hadden om onze koffers te gaan verlepen naar een kamer die net zo stom was als die we al hadden. Jeroen had nog onze reisorganisatie gebeld en die heeft nog wat proberen te regelen maar dat was niet gelukt. Het was inmiddels 18.00 en besloten het er maar bij te laten zitten want we wilden nog wat van L.A. zien. Ik wilde me opfrissen maar ik kreeg de kraan niet open van het bad. Jeroen belde weer naar de lobby en ze zouden iemand sturen. Na een half uur was er nog niemand, Jeroen belde weer en toen kwam er eindelijk iemand kijken naar de kraan! Er was niks aan de hand met de kraan maar we hadden de kraan de verkeerde kant opgeraaid en dan deed die het dus niet. Volgens mij waren we echt oververmoeid en vonden die medewerkers van dat hotel ons echt een stelletje verwaande mensen, hahahaha. Toen Jeroen ging douchen heb ik de voucher van dit hotel nog eens nagekeken en het bleek dat we gedeeltelijke oceanvieuw zouden krijgen, dus we hadden de voucher niet goed gelezen. In een klapper op de hotelkamer stonden de hotelprijzen en die waren ook niet normaal. Dus ik denk dat we hadden bij moeten betalen omdat dit gewoon een duur hotel is aan het strand. Als ik logisch had nagedacht dan had ik dat kunnen weten, oeps...............
Maar aan de andere kant vind ik ook dat die baliemedewerker niet tegen Jeroen had moeten zeggen dat ze ons eigenlijk hadden afgescheept met een gewone kamer. Dus nu weten we het nog niet zeker of we op de goede kamer hebben gezeten of dat we eigenlijk een duurdere kamer hadden moeten krijgen. Maar we laten het maar zitten........................
Rond 19.00 liepen we naar het strand en liepen we richting de pier van Santa Monica. Er was vanalles te doen op de pier en op het strand. Het strand had wel een hele orginele naam.
Toen we op de pier liepen hebben we een restaurantje uitgekozen en daar hebben we ook lekker gegeten. Ik had rijst met scampies en Jeroen spagetti die heerlijk was! Nadat we gegeten hadden liepen we weer naar ons hotel en Jeroen belde dat ze de auto moesten voorrijden want we gingen naar Hollywood! Na ongeveer 3 kwartier rijden kwamen we bij Hollywood Boulevard waar ook de walk of fame ligt. Het viel ons wel op dat bij Hollywood boulevard veel achterbuurten liggen, ik was best bang maar toen we op Hollywood boulevard aankwamen toen was het weer gezellig druk. We parkeerde de auto en wandelden over de walk of fame.
We kwamen langs de bioscoop waar alle nieuwe films in premiere gaan. We weten de naam niet meer helaas. We liepen na een half uurtje terug naar de auto want Jeroen die was helemaal kapot. We besloten om naar de Santa Monica boulevard te rijden en dan het laatste stukje route 66 te rijden want dat hadden we die middag niet gedaan. Dat was een goede keus want we reden door Beverly hill`s en we hebben de elite wijken gezien maar geen huizen door de enorme tuinen en hekken die eromheen stonden. Santa Monica boulevard doorkruiste ook Rodeo Drive, de straat waar de beroemde mensen gaan shoppen dus dat hebben we ook in een flits gezien. Na ongeveer een half uur over Santa Monica boulevard gereden te hebben kwamen we aan bij de zee waar ook het eindpunt is van de route 66. Ik keek overal rond naar een eindbord en ik kon het nergens ontdekken. Toen we we verder gingen rijden naar ons hotel zag Jeroen het opeens. Hij had het gelukkig herkent omdat hij dat in een boekje had zien staan. Het was een gedenksteen en die had ik nooit gevonden want ik keek uit naar een bord zoals in Chicago. We kwamen aan bij ons hotel en we liepen via het strand terug naar die gedenksteen want dat was vlakbij. Op het strand waren veel zwervers en dat vond ik weer eng maar er was niks gebeurd. We kwamen aan bij de gedenksteen en ik had wel het gevoel dat we bij een grafsteen stonden, dat vond ik wel raar maar ook wel speciaal.
Ik had echt een goed gevoel we hebben toch ongeveer de hele route gereden. Ik heb van veel mensen in Nederland en Amerika gehoord dat ze dat ook wel eens willen. Iedereen wil het maar bijna niemand doet het. Ik heb ook veel respect gekregen voor de mensen die de route 66 bijv. 60 jaar geleden hebben gereden. Die auto`s waren een stuk slechter en die reden een stuk langzamer dus die hebben er toch zeker een maand over gereden om in L.A. te komen. Het is echt ver en ik heb het zeker onderschat!
Nadat we de steen bekeken hadden liepen we weer terug naar ons hotel en we gingen meteen slapen want we hadden nog een lange reis voor de boeg
Naar huis.......................................................